Αλήθεια, πώς θυμούνται σήμερα στην Ευρώπη τον Τεοντόρικο Πεντρίνι; Σαν ένα μεγάλο μουσικό της εποχής του; Ή σαν τον θρυλικό Λευκό Μανδαρίνο, τον απεσταλμένο του Πάπα στην Κίνα με σκοπό να εκχριστιανίσει το λαό της; Αυτός γνώρισε τις δόξες της Ρώμης, τις τιμές της Εκκλησίας, το μυστικό των Παπών. Αντιμετώπισε ωκεανούς και φονικούς πορθμούς, τις ηδονές του Νέου Κόσμου και την κόλαση του Ειρηνικού. Υπηρέτησε τρεις αυτοκράτορες της Κίνας και διείσδυσε στα άδυτα της Απαγορευμένης Πόλης. Υπέφερε στο πετσί του τις χειρότερες προδοσίες. Ένιωσε τη μεγαλοπρέπεια της ιεροσύνης. Ακόμα συναντήθηκε με όλους τους πειρασμούς και τις ομορφιές του κόσμου. Αγάπησε με πάθος, με λύσσα κάποια φορά. Παρά τις απαγορεύσεις. Η ανάμνηση των ερώτων του ακόμα τον έκανε να τρέμει. Καθεμία από αυτές τις γυναίκες, με τον τρόπο της, συνέδεσε τη ζωή της με τη δική του. Και στο τέλος. . . ένα τόσο απροσδόκητο τέλος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]