Η ζωντάνια της προσωπικής μαρτυρίας έχει μια ξεχωριστή δύναμη. Έτσι αναδύεται η προσωπικότητα του Λέρμοντοφ από τα μοναχικά παιδικά του χρόνια στο κτήμα της γιαγιάς, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο χωρίς επικοινωνία με τους συμφοιτητές του, στη στρατιωτική σχολή όπου άφησε τα σχέδια του, τέλος στην πρώτη φυλάκισή του για το ποίημα για το θάνατο του Πούσκιν, την εξορία στον Καύκασο που βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου, στην Πετρουπολίτικη κοσμική ζωή, με τις λιγοστές πνευματικές του επαφές και ωστόσο με τον θαυμασμό των γύρω του όπου τον αποκαλούσαν ήδη "μεγαλοφυής αγαπημένος". Τέλος στην δεύτερη και τελευταία εξορία και το τραγικό τέλος του πάντα νέου ποιητή που το έργο του έμεινε ανολοκλήρωτο.