Πώς μπορούσα να αγαπάω έτσι κάποιαν που ποτέ δεν θα μπορούσα να δω ή να γνωρίσω, εκείνο ακριβώς το πρόσωπο που πάνω απ’ όλα τα άλλα ήταν για μένα το πιο μακρινό, το περισσότερο μοιραία διαχωρισμένο; Ποιοι φοβεροί καημοί, που ακόμα δεν είχα νιώσει, δεν μου είχαν ακόμα αποκαλυφτεί, μου επιφυλάσσονταν με όλα τούτα; Ήταν μήπως αυτή ήταν η τιμωρία, η εξιλέωση, το τέρμα, η μαύρη τρύπα, μέσα στην οποία στο τέλος θα εξαφανιζόμουν; Ακόμα και τότε όμως, ήξερα ότι από τον εαυτό μου δεν θα εξαφανιζόμουν. Θα συνέχιζα την άφθαρτη πορεία μου, μέρα με την ημέρα, εβδομάδα με τη βδομάδα, χρόνο με τον χρόνο, και δεν θα κατάρρεα και κανείς ποτέ δεν θα άκουγε τα ουρλιαχτά μου. Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Και μ’ αυτή τη χειρίστη κατάσταση ήταν συνυφασμένο το γεγονός και το θαύμα του έρωτα, με όλη του την τρυφεράδα και τα οράματά του και την αγνή του χαρά...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]