Το σύνολο του έργου του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου αλλά και η δράση του ως διευθυντή και σκηνοθέτη της «Νέας Σκηνής» δεν κατανοούνται στις σωστές διαστάσεις τους, χωρίς τη λεπτομερή εξέταση της δραματογραφίας του. Στη Σταχτιά Γυναίκα με διάφορες μάσκες, σε συμβολιστικό και νεορομαντικό decor και αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια, ο Χρηστομάνος σκηνοθετεί το δικό του δράμα εμπλουτισμένο με την απέραντη συμπόνια για τη φωτεινή μορφή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ. Στα Τρία φιλιά εκδικείται τη μοίρα του και ο ερωτισμός ανάγεται σε σύμβολο. Στον Κοντορεβιθούλη δεν πεθαίνει ο ήρωας, αλλά η πνευματική ύπαρξη του ίδιου του Χρηστομάνου, ο αυτοσεβασμός του, η υστεροφημία του. Κατασπαράζει τον εαυτό του και το όνομά του στο δικό του θέατρο, μπροστά στο δικό του κοινό. Ο νιχιλιστής μπροστά στο θάνατο του σκηνοθετεί ακόμα την αποσύνθεση του ονόματος του, προεξοφλεί ο ίδιος την εξαφάνισή του από τις λογοτεχνικές ιστορίες. Στην τελειωτική ειρήνη της ανυπαρξίας θα αναπαύονταν και τα προσωπεία του αντιφατικού προσώπου του: ο βαρόνος και ο παλιάτσος, ο εκλεκτός του πνεύματος και ο κοντορεβιθούλης, ο πολυδιαβασμένος αναγνώστης Εκείνης και ο τζουτζές της αυλής των Αψβούργων και των λογοτεχνικών κύκλων της Αθήνας της belle epoque, ο μύστης και ο Καραγκιόζης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]