`Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν έξι χρόνων κι εγώ έφτασα τα είκοσι χωρίς να ξέρω πώς συμπεριφέρεται ένας άντρας στο σπίτι. Συνέχιζα δεκαοχτάχρονος πια να το σκάω στα λιβάδια βέβαιος ότι χωρίς κάποια τρεχάλα και χωρίς κάποια αλητεία η μέρα ήταν χαμένη. Η μητέρα μου είχε προσπαθήσει να μ` αναθρέψει σκληρά όπως θα ΄κανε ένας άντρας, και πέτυχε να μη χρησιμεύουν μεταξύ μας ούτε φιλιά ούτε κουβέντες περιττές μιας και δεν ήξερα τι σημαίνει οικογένεια. Μέχρι που έγινα ευερέθιστος κι εξαρτημένος από αυτή πάνω απ` όλα φοβόμουν - ένα φόβο που δεν απέκλειε τις φυγές και τις επιστροφές - κι όταν αντρώθηκα της συμπεριφερόμουν με ανυπομονησία και ανοχή όπως σε μια γιαγιά`.