[...] Αιρετική, από δύο πλευρές, είναι η μετάφραση αυτή. Πρώτα πρώτα, επειδή έγινε όχι από το πρωτότυπο αλλ` από τη γαλλική απόδοση των Armand Jacob και Edouard Pfrimmer. Αυτήν μου είχε παραγγείλει ο Κάρολος Κουν, όταν αποφάσισε να παρουσιάσει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Και ύστερα, επειδή τα μέρη που είναι γραμμένα σε στίχους έχουν αποδοθεί εντελώς ελεύθερα, έτσι ώστε να δεθούν με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ελπίζω να μου συγχωρεθεί που δίνω, παρ` όλ` αυτά, στη δημοσιότητα την εργασία αυτή. Φίλοι γερμανομαθείς με διαβεβαιώνουν ότι το πνεύμα του Μπρεχτ δεν προδίδεται σε κανένα σημείο. Από τη δική μου μεριά πάλι, ομολογώ ότι το έργο το αγάπησα πολύ. Το παραμυθένιο του υπόβαθρο και οι βαθύτατα ανθρώπινες πλευρές του μου έδωσαν μια χαρά που θα ήθελα, μέσ` από τη δική μου αίσθηση, να τη μεταδώσω και στους αναγνώστες. (Οδυσσέας Ελύτης).
Με το "Επικό θέατρό" του ο Μπρεχτ έρχεται να κλονίσει τις βασικές αρχές που συγκροτούν την έννοια του "Κλασικού θεάτρου". Για την αντίληψή του, η σκηνή δεν είναι ο χώρος όπου εκτυλίσσεται η δράση, αλλά όπου ο συγγραφέας απλά και μόνο αφηγείται και παραθέτει ορισμένα δραματικά γεγονότα. Η σύγκρουση των χαρακτήρων, εξάλλου, δεν πρέπει, κατά τη γνώμη του, ν` αποβλέπει στην κινητοποίηση των συναισθημάτων του θεατή, αλλά στην ανάπτυξη του μηχανισμού της διαλεκτικής του. Δεν είναι ανάγκη, λέει, να μετέχει ο θεατής στο δράμα. Φτάνει να παρατηρεί ψυχρά και να κρίνει, ώστε να σχηματίζει στο τέλος μια δική του άποψη για τα γεγονότα, να παίρνει μόνος του μια θέση απέναντι σ` αυτά. Και ο άνθρωπος, φυσικά, δεν πρέπει να προβάλλεται με την αιώνια και την οικουμενική σημασία του, όπως γινότανε ως τώρα, αλλά με τη μεταβλητή και τη "ρέουσα", αυτή που του επιβάλλουν οι κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες της εποχής του.