Ενούντσαν, επενούτσαν και `κ` επόρεσαν να βρίκ`νε άκραν. Τ` ομμάτια `τουν επρέσταν ασ` σα δάκρα, εσασίρεψαν, επαλαλώθαν. Ατότε εσ`κώθεν η νύφε και είπεν ατ`ς:
«Εγώ θα φεύω κι άλλο `κί θα ελέπετέ με. Εσείν μη στεναχωρεύκεσνε, καίεται το ψόπο μ`».
Επήρεν ατότε, άχαρος η νύφε, έναν χάλκενον ραβδίν, χάλκενα ποστάλια κ` έναν τσουβάλ` γομάτον παξιμδόπα κ` εχπάστεν. Επέρεν τη στράταν και πάει. Από κάποτε σ`κών` τα χέρα `τ`ς σον ουρανόν και παρακαλεί: «Θεέ μ`, δος με δύναμην, τσίξον με, καν`νάν κακόν `κ` εποίκα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]