Με πόνο ψυχής, αλλά και με δίκαιη οργή, διάβασα τον δεύτερο τόμο της «Τριλογίας» της Άμυ Μιμς-Σιλβερίδη, με τίτλο «Ο Θησαυρός της Χέλεν Σάλλιβαν». Στο επίκεντρο βρίσκουμε την τραγική περίπτωση του μεγαλόπνοου βιβλίου που η Σάλλιβαν συνέγραφε επί χρόνια - αρχίζοντάς το στην εποχή του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου και τελειώνοντάς το στη δεκαετία του Μακαρθισμού. Για μας τους Έλληνες, αυτό το βιβλίο (που δυστυχώς, δεν είδε ακόμη το φως της ημέρας) έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή αν διαβάσουμε προσεχτικά την παλαιότερη ιστορία της αέναης αντίστασης του ισπανικού λαού, θα μπορέσουμε ίσως να ξυπνήσουμε από τον σημερινό μας λήθαργο και να ξαναβρούμε τον δικό μας αντιστασιακό εαυτό. Το όραμα της Σάλλιβαν («πιο Ιρλανδέζα από τους Ιρλανδούς») ταιριάζει στους Έλληνες, προπαντός αφού αντιπαραθέτει την Ιστορία των Ισπανών με την αντίθετη πορεία των κοινών μας εχθρών (των Εγγλέζων), οι οποίοι συστηματικά κατέστρεψαν τις ανθρώπινες αξίες που ανθίζουν μόνο στις τοπικές κοινότητες. (. . .) Θα καταλήξω απλώς με την ευχή ότι με την έκδοση αυτού του δεύτερου τόμου της «Τριλογίας» της Άμυ, η γενναία ψυχή της Σάλλιβαν θα δικαιωθεί και το αποκαλυπτικό δικό της βιβλίο, με τίτλο «Το πνεύμα του Λαού και τα Τεχνάσματα της Εξουσίας», θα χαρεί -επιτέλους- την αναγνώριση που του αξίζει.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]