Ο θάνατος στη νεωτερικότητα ή η θανατολογία της νεωτερικότητας είναι επόμενο να επικεντρώνεται στους δύο ζωτικούς της τρόπους: την επικοινωνία και την ηθική, οι οποίοι, προσδιορίζοντάς την, ομιλούν και για την κρίση της. Ο θάνατος ως κοινωνικό φαινόμενο και, κατά συνέπεια, ο λόγος για το θάνατο (θανατολογία) σήμερα, όπου η επικοινωνιακά δομημένη διυποκειμενικότητα (η σχέση ζώντος και τεθνεώτος ή υγιούς και ασθενούς) διαμορφώνεται και χειραγωγείται από την βιο-εξουσία, τη γνώση και την τεχνική, δεν μπορεί παρά να αναγγέλεται μέσα από τη δεοντολογία για τη ζωή και το θάνατο: τη βιο-ηθική. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]