Σε μια εποχή όπου οι κινηματογραφικές αίθουσες αντηχούν από την εξάπλωση του πολυκάναλου στερεοφωνικού ήχου, ο Μichael Chion προσεγγίζει τον κινηματογράφο ως ηχητική τέχνη. Εστιάζοντας στους ήχους του περιβάλλοντος και στη μουσική, το βιβλίο αυτό αναπτύσσει έναν πρωτότυπο προβληματισμό, αναθεωρώντας κάποιες διαδεδομένες ιδέες. Αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ηχητική μπάντα ούτε κινηματογραφική μουσική (αλλά μουσική στον κινηματογράφο), αμφισβητεί τις προκαταλήψεις πάνω στον σύγχρονο και τον μεταηχογραφημένο ήχο και, παρουσιάζοντας τον ήχο σαν κάτι που αναζητεί τον τόπο του, δείχνει πώς μπορούμε να θεωρήσουμε τις ταινίες με τρόπο διαφορετικό από ένα συμμετρικό τετ-α-τετ του ακουστικού και του οπτικού στοιχείου: μάλλον ως ένα συναρπαστικό και ασταθή μηχανισμό - αυτόν ακριβώς που καθορίζει εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια τον κινηματογράφο και που πολλοί αρνούνται ακόμα να κοιτάξουν κατά πρόσωπο: μη καθαρό, ετερογενή και ηχητικό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]