Ήταν απόγευμα. Η μάνα του καθόταν κι έγνεθε - ήθελε να φτιάξει μια μπελερίνα. Ερχόταν χειμώνας. Τα έλατα είχαν πολλά κουκουνάρια. Αυτό σήμαινε βαρυχειμωνιά. Έπρεπε να ντύνεται καλά, όλη μέρα στα πρόβατα, όλη μέρα έξω. Εκεί κοντά της, καταγής καθόταν κι έπαιζε το μωρό. Μα αυτό μπουσούλισε, μπουσούλισε, βρήκε την πόρτα ανοιχτή και βγήκε έξω απ’ την αυλή χωρίς να το πάρει είδηση. Μπουσούλισε ακόμα λίγο και έφτασε κοντά σ’ ένα έλατο. Μικρό ήταν, δυο-τριών χρονών. Είχε λεπτό κορμό και τα κλαδιά του ανοίγονταν ψηλά, λεπτούλια κι αδύνατα. Ακούμπησε πάνω του και στάθηκε όρθιο. Γέλασε και βιάστηκε ν’ αφήσει τα χέρια του. Παραλίγο να χάσει την ισορροπία του, τραμπάλισε δώθε-κείθε, δώθε-κείθε και φοβισμένο αγκάλιασε το δέντρο. Το μουτράκι του ακούμπησε στον κορμό του, μύρισε τη μυρωδιά του και η γλωσσίτσα του ακούμπησε στο ρετσίνι. Αυτή η γεύση τυπώθηκε στην καρδιά και στο μυαλό του και από τότε σε όλη του τη ζωή, κάθε φορά που κατόρθωνε κάτι σπουδαίο, γέμιζαν τα σωθικά του μυρωδιά έλατου και το στόμα γεύση από ρετσίνι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]