`Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο`. Γιατί ευτυχισμένος; Εάν μάλιστα αναλογιστούμε ότι η σημαντική αιώνια στιγμή του είναι όχι όταν ανεβάζει τον Βράχο, γνωρίζοντας ότι θα ξανακυλήσει, ούτε όταν βλέπει τον βράχο να κυλάει προς τα κάτω, αλλά η στιγμή που αρχίζει τη δική του κάθοδο. Τι προσδοκά, τι σκέφτεται, υπάρχει χώρος για ελπίδα; Η ανθρώπινη καρδιά μπορεί να γεμίσει με τον αγώνα για την κορυφή; Ο άνθρωπος πράγματι δεν υπηρετεί καμία ιστορική βεβαιότητα, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τον παραλογισμό μιας ζωής καταδικασμένης σε θάνατο, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία του, τους φόβους του. Η εξέγερση είναι μια στιγμή ακύρωσης των διεργασιών της αγωνίας και της μοίρας, καθώς διαβρώνει βεβαιότητες και ανασκευάζει τη ζωή. Η εξέγερση θέτει ένα `όριο στην καταπίεση πέρα από το οποίο αρχίζει η κοινή σε όλους τους ανθρώπους έννοια της αξιοπρέπειας`. Μένουμε έκθαμβοι απέναντι στην απεγνωσμένη αναμέτρηση ανάμεσα στα ερωτήματα του ανθρώπου και την τρομερή σιωπή του κόσμου. Ζούμε τη συντριβή του ιερού και των απόλυτων αξιών. Μπορούμε όμως να δομήσουμε συμπεριφορές σε αυτό το κενό; Η απειλή του θανάτου κάνει τη ζωή μια στείρα προσμονή;
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους δολοφόνους της ζωής να δημιουργήσουν εκ νέου κρεματόρια. Μετά τον θάνατο του Θεού, χαράζει μια νέα πρόκληση για τον άνθρωπο κι αυτή είναι ο θάνατος του έθνους κράτους. Το κράτος, καθώς στέκεται ενάντια στην κοινωνία και τη ζωή θέτει τους όρους μιας δραματικής αντιπαράθεσης και μιας πρόκλησης. Ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίσει να δράσει για να υπάρξει. Επειδή όλες οι σταθερές έχουν καταρρεύσει, πρέπει τα κινήματα να ξαναδούν την κοινωνία ως όλο και ως θεσμό και να αφουγκραστούν μια ολική αλλαγή, μια εξέγερση που δεν θα σταθεί στο έγκλημα. Μια νέα δομή μπορεί να προκύψει με όρους διαρκούς αυτοθέσμισης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]