Μέσα από έναν ιδανικό μονόλογο, μέσα από μια έξοχα τολμηρή πολεμική του νου, αισθανόμαστε την πνευματική απόλαυση που διακατείχε τον ίδιο τον συγγραφέα όταν έγραφε τα κείμενά του· νιώθουμε τη διανοητική του διέγερση που, περνώντας απ’ την πλαστική σκληρότητα, την εύρυθμη πνοή και την πυρετώδη αναλυτικότητα, αγγίζει τα όρια της αισθητικής ηδονής. Μια τέτοια αντιδιαστολή ανάμεσα στην πνευματική υπερένταση και στην αισθητική απόλαυση, περνώντας μέσα από την βεβαιότητα για δημιουργική ευρυθμία του λόγου καθώς και για συμμετρική αναλυτικότητα, καταλήγει αβίαστα στην επιγραμματική λακωνικότητα και δικαιωματικά στην συνοπτική έκφραση.
Από το σύντομο αυτό έργο δεν λείπουν καθόλου όλοι οι τόνοι του βίαιου πάθους, της βαθιάς ανησυχίας, ακόμη και της παράφορης σκληρότητας· όμως, καθώς ξεπροβάλλουν κάποια χαλαρότερα σημεία και κάποιες φωτεινές αχτίδες μέσα από το πνευματικό παραλήρημα, έχουμε την αίσθηση ότι υπέρτατος σκοπός τους είναι η γαλήνη. Αυτή που επέρχεται μόνο μέσα από την υπεράνθρωπη προσπάθεια, από τη διανοητική ταλαιπωρία μέχρι θυσίας και, σε τελική ανάλυση, από τη βαθιά ευθύνη του φιλοσόφου για ένα `άξιο` τρόπο ζωής· αυτός θα συντελεστεί μέσα από την `καταστροφή` που, για τον Φρ. Νίτσε είναι το φυσικότερο μέσον για την εξελικτική πορεία του κόσμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]