Το έργο αυτό αφορά στην προσωπικότητα ατόμων ιδεολογικά ταγμένων και πεπεισμένων για την αναγκαιότητα της εγκληματικής πράξης. Σε αυτούς που δρουν σύμφωνα με την υποκειμενική αντίληψη περί δικαίου και δικαιοσύνης, πέρα και έξω από τις επίσημες γραμμές συμπεριφοράς, συχνά όμως τόσο κοντά στην κοινωνική άποψη και αναμονή. Συναίσθημα, υποκειμενισμός, ευγενή κίνητρα, αυτοδικία, σύνδεση με το εγκληματικό αποτέλεσμα, ηθική δικαιολόγηση, επίκληση ανώτερης αποστολής συνθέτουν το φαινόμενο ενός εκ πεποιθήσεως εγκληματία. Αλλά τι είναι κίνητρο, ευγενές ή ταπεινό; Τι είναι σκοπός, αιτία, αφορμή, κέρδος; Και τελικά αρκεί ένα "ευγενές" κίνητρο για να δικαιολογήσει επιβολή μη ατιμωτικής ποινής ή αναγνώριση ελαφρυντικών; Ποια στάση θα τηρήσει η έννομη τάξη απέναντι στα ραγδαία αυξανόμενα φαινόμενα εγκληματικής δράσης από πεποίθηση; Στα πλαίσια αυτά εξετάζεται η ευθύνη των κοινωνικών δομών, των πολιτειακών επιλογών, της υφής των πολιτευμάτων, των αναγκών και των οικονομικών συσχετισμών στην εμφάνιση του φαινομένου. Συνάμα επισημαίνεται ότι η σχετικότητα του δικαίου, αλλά και της αλήθειας και της πραγματικότητας παρέχουν έδαφος ανάπτυξης του φαινομένου. Τέλος εξετάζονται μια σειρά θεμάτων όπως το αν η τρομοκρατία είναι δράση από "δικαιολογημένη" πεποίθηση, αν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι αντιρρησίες συνείδησης ή οι αρνητές στράτευσης, οι καταληψίες, οι διαδηλωτές, οι χούλιγκανς, οι οπαδοί θρησκευτικών αιρέσεων, η ευθανασία είναι μορφές δράσης από πεποίθηση και πόσο δικαιολογημένες ηθικά και νομικά είναι ή πρέπει να είναι.