Τι θα συνέβαινε αλήθεια αν εμφανιζότανε ξαφνικά ο Δον Κιχώτης; Όλο αυτό το φολκλόρ που του φόρτωσαν πως θα «λειτουργούσε»; Μετά τις επιβαλλόμενες παράτες και τα σχετικά «ταρατατζούμ», πώς θα βόλευαν και τις αναμενόμενες πράξεις του ιδαλγού; Διότι τις πράξεις θα τις έκανε. Και θα ήταν βέβαια πράξεις ενάντια στο άδικο. Αλλά εδώ προκύπτει «θέμα» ή μάλλον δίλημμα: πώς θα συμβιβάσουν την παγκοσμιοποίηση και τον άκρατο φιλελευθερισμό, με τα ιπποτικά αισθήματα, τα οποία στιγμή δε χάνουν να διακηρύσσουν οι ιππότες της ελεεινής μορφής χωρίς εισαγωγικά; Ή το ένα ή το άλλο. Μα έλα που τους χρειάζονται και τα δύο. Και όσο τα καταφέρνουν με τη λυδία λίθο της υποκρισίας, το θέμα σκεπάζεται. Ως τη στιγμή που προκύπτει ο απρόσμενος Δον Κιχώτης. Διότι ο Δον Κιχώτης προκύπτει και τότε τα ιδεολογικά παραπετάσματα που δείχνουν άσπρο το μαύρο, ξεσκίζονται σαν χαρτί. Και τότε τα προσχήματα αίρονται. Οι κατήγοροι στρέφονται ενάντια στον εχθρό Δον Κιχώτη, και ξεφωνίζουν: Ρε, μπουζουριάστε τον!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]