(. . .) «Ήσουν πεπεισμένος βαθιά ότι ο λόγος για την αναγκαία αποκάλυψη των περισσότερων εγκλημάτων είναι η ανθρώπινη ατέλεια, το γεγονός ότι εμείς δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τον τρόπο ενέργειας των άλλων, καθώς και ο παράγοντας της τύχης που κάνει τις προβλέψεις μας αναξιόπιστες. Το να κάνεις ένα έγκλημα, ήταν για σένα κουταμάρα, επειδή κατά τη γνώμη σου ήταν αδύνατο να μεταχειρίζεσαι τους ανθρώπους σαν να ήταν πιόνια σκακιού. Εγώ, αντίθετα, έφτιαξα μια θεωρία, περισσότερο από πνεύμα αντιλογίας και όχι από πεποίθηση, ότι ακριβώς το πλέξιμο και η αλληλεξάρτηση των ανθρώπινων σχέσεων διευκολύνουν την τέλεση ενός εγκλήματος το οποίο δεν μπορεί να αποκαλυφθεί». Ο συγγραφέας μας παραπλανά με την σκέψη ότι η ανισορροπία και η απανθρωπιά έχει τους δικούς τους μηχανισμούς εξισορρόπησης, φτάνει μόνο να το κατανοήσει ένας σκεπτόμενος και ακέραιος άνθρωπος που ξέρει να ενεργήσει την κατάλληλη στιγμή. Με την εναλλαγή μεταξύ μιας γλώσσας λιτής και μινιμαλιστικής από τη μία, και εξαιρετικά σχολαστικής από την άλλη, ο Ελβετός συγγραφέας θυμίζει τον παλμό μιας εποχής χαρακτηρισμένης από μια έντονη αίσθηση της πολιτιστικής παρακμής. Μέσα από το θέμα και την έκβαση που δίνει στο μυθιστόρημα ο Ντύρενματ ασκεί τη δική του «Zeitkritik». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]