Η φιλοδοξία του σχολαστικού ή, αν θέλετε, του διανοούμενου είναι απλή. Θέλει να μαγειρέψει νόστιμα, θρεπτικά φαγητά. Θέλει να μην δηλητηριάσει τους φίλους του. Και θέλει να διευρύνει, αργά και απολαυστικά, το ρεπερτόριο της μαγειρικής του τέχνης. Αυστηρότατος κριτής του εαυτού του και των άλλων, ξέρει καλά πως ποτέ δεν πρόκειται να εφεύρει δικές του συνταγές (παρότι θα μπορούσε, σε μια έξαρση ενθουσιασμού, να αυξήσει περιστασιακά την ποσότητα κάποιου υλικού που ο ίδιος προτιμά). Ως «μάγειρας» είναι περισσότερο προσκολλημένος στις συνταγές και στις οδηγίες των άλλων. Μέσα από το ερωτηματολόγιο στο οποίο υποβάλλει βασανιστικά τους δημιουργούς των συνταγών, αποκαλύπτεται η γνήσια σχολαστικότητα του διανοούμενου. Πόσο αλάτι περιέχει ακριβώς μία «πρέζα αλάτι»; Και πόσο είναι το αλεύρι που μπορεί να «σηκώσει» τη ζύμη; Πότε μπορεί να μεταμορφωθεί σε κατακλυσμό ένας απλός ψεκασμός πάνω από το φύλλο κρούστας; Ποια είναι, άραγε, η διαφορά ανάμεσα στο «κόβω» και το «ψιλοκόβω»; Και κατά πόσο διαφέρει η εκάστοτε διατομή; Αυτό το βιβλίο είναι μια σπιρτόζικη και πρακτικότατη «μελέτη» του Τζούλιαν Μπαρνς, ο οποίος αναζητεί με ζήλο την ακρίβεια στη γαστρονομία. Ο σχολαστικός αυτός διανοούμενος είναι η καλύτερη παρηγοριά για όποιον ένιωσε να ηττάται κατά κράτος από ένα βιβλίο μαγειρικής.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]