Στη διαδρομή του από το αστικό κληρικό πατρικό περιβάλλον στο σκοταδιστικό πανεπιστήμιο, και από το αριστοκρατικό μέγαρο-στρατώνα στο αστικό σχολείο δεσμωτήριο, Ο Δάσκαλος συνειδητοποιεί πως στην κοινωνία στην οποία ζει δεν έχουν θέση παρά μόνο τα υποταγμένα, άβουλα, ανήμπορα, στο σώμα και στο πνεύμα, άτομα. Μια κοινωνία ανάπηρη που μόνο ανάπηροι της είναι χρήσιμοι. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, σε μια στιγμή παροξυσμού και απόγνωσης, ο Λόυφφερ προβαίνει σε μια τερατώδη πράξη: στον αφανισμό του ανδρισμού του. Έτσι πια ο δάσκαλος θα ανταποκριθεί άψογα στην αποστολή του: ανάπηρος θα διαμορφώνει μαθητές ανάπηρους.

Σε σύντομες ρεαλιστικές σκηνές σκιαγραφείται από τον Μπρεχτ όχι μόνο η κτηνωδία του ναζισμού αλλά και η οικτρή διαστροφή στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή, στη συμπεριφορά, στις σχέσεις και στη σκέψη των ανθρώπων, που το καθεστώς αυτό προκαλεί. Κορυφαίο από τα σκετς αυτά αποτελεί Η Εβραία.