Ο πατέρας, που με τόσο ζήλο τον αναζητούσε ο Φίλιππος, βρέθηκε επιτέλους. Δεν ήταν όμως πια ο μαχητικός λεβέντης που ριψοκινδύνευσε τη ζωή του ζητώντας να ελευθερωθεί: ήταν ανάπηρος , ανάξιος ν’ αρθρώσει λέξη, καθώς μια σφαίρα του είχε καταστρέψει το κέντρο του λόγου. Έτσι, κατάντησε να γίνει ο άμισθος σκλάβος της γριάς που τον είχε σώσει από το θάνατο. Όλες αυτές οι καταθλιπτικές περιπέτειες του είχαν συντρίψει το ηθικό. Μόνη διέξοδος από την εσωτερική αυτή μόνωση ήταν στον ελεύθερο χρόνο του να σκαλίζει γλυπτά στο ξύλο, όπως έκανε παιδί. Ο Φίλιππος μαζί με δυο ανθρωπιστές καθηγητές του κατορθώνουν να τον φέρουν στην πατρίδα. Με τη συμπαράσταση του Τύπου, που αναγνωρίζει τις ικανότητες του Τύπου, που αναγνωρίζει τις ικανότητες του στην ξυλογλυπτική, τον προβάλλουν ως συνεχιστή της πανάρχαιας τέχνης και καταφέρνουν να του αναπτερώσουν το ηθικό και να τον κάνουν να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]