Η ευγενική του συμπεριφορά, ο τρόπος που χαιρετούσε, το μειλίχιο ύφος όταν μιλούσε, λες και σε έκανε να μην μπορείς εσύ να φερθείς διαφορετικά. Δεν ήταν η ιδεολογία που διαμόρφωνε τη συμπεριφορά. Ήταν η συμπεριφορά που έμπρακτα έδινε νόημα και στην ιδεολογία. Με την έννοια αυτή η στάση του γιατρού υπερέβαινε τα όρια της όποιας ιδεολογίας και άγγιζε εκείνα της καθολικότητας. Όπως είναι στη ζωή και στον αγώνα. Με την ίδια πραότητα που σκύβει στον ασθενή του, και στη Μακρόνησο να πάρει την πέτρα που θα χτίσει τον τοίχο του παιδεμού του. Αυτό που κάνει εκφράζει απόλυτα αυτό που είναι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]