[...] Τις σημειώσεις μου αυτές ποτέ δεν σκέφτηκα να τις κρατώ, για να γράψω κάτι για το Γέροντα. Τώρα παρακινούμαι να τις δημοσιεύσω, διότι διάβασα στον πρόλογο πού έγραφε εκείνος στο βιβλίο του για το Χατζη-Γεώργη: "Οι απόγονοι πάντοτε έχουν ιερό καθήκον να γράφουν τα θεία κατορθώματα των Αγίων Πατέρων της εποχής τους και τον φιλότιμο αγώνα πού έκαναν, για να πλησιάσουν στον Θεό. Φυσικά, με το να γράφουμε για τους Αγίους μας, πάλι εμείς ωφελούμαστε, διότι μ` αυτόν τον τρόπο τους θυμόμαστε και οι Άγιοι τότε συγκινούνται περισσότερο και μας βοηθούν, για να φθάσουμε και εμείς κοντά τους".

Με όσα εκθέσω σ` αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσω, από την αρχή έως το τέλος, να έχω ένα σκοπό και τον εξηγώ: Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι από μένα είναι φύσει αδύνατον να προέλθει κάτι καλό, θα προσπαθήσω να μην εισάγω τίποτε δικό μου στα άγια και ταπεινά λόγια του Γέροντα και θα παραθέσω, κατά το δυνατόν, αυτούσια τα δικά του λόγια. Αυτός έξαλλου είναι κι ό λόγος πού τα διάφορα θέματα - κεφάλαια του βιβλίου αυτοί δεν παρουσιάζονται σε μορφή συνταγμένων ενοτήτων. Παρουσιάζονται οι συζητήσεις αυτοτελώς - κάποτε με ορισμένες επαναλήψεις, οι όποιες όμως "φωτίζουν" από διαφορετικές πλευρές το εξεταζόμενο θέμα - και ακολουθούν πολλά παραδείγματα, από την καθημερινή ζωή, με τα όποια ό Γέροντας, με μοναδικό τρόπο, έκανε σαφές ό,τι έλεγε.

Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν άφθονες φωτογραφίες, πού έχουν ως σκοπό να ικανοποιήσουν και τις ψυχές του γυναικείου φύλου, πού δεν είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν από κοντά το Γέροντα και να δουν το ταπεινό κελί του. Έτσι θα μπορέσουν να ξεναγηθούν στον τόπο πού έζησε και να σχηματίσουν και κάποια εικόνα, καθαρά υλική, για την εν σαρκί ζωή του.[...]

Ο εν ιερομονάχοις ελάχιστος Χριστόδουλος