Λέμε συχνά ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Μήπως, όμως, τελικά, ο έρωτας αποδεικνύεται εχθρός του γάμου;

Ο θρίαμβος του γάμου από έρωτα στην εποχή μας ήρθε να θεραπεύσει τα δεινά του κλασικού θεσμού του γάμου: ισότητα των συντρόφων και προβάδισμα του συναισθήματος έναντι της υποχρέωσης.

Κι όμως, εδώ και σαράντα χρόνια, ο γάμος δείχνει να χάνει το κύρος του, τα διαζύγια πολλαπλασιάζονται, οι οικογένειες ανασυντίθενται ή δε συντίθενται καν: ο αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, όπως και ο αριθμός των ατόμων που ζουν έξω και μακριά από κάθε μορφή γάμου.

Πώς ένας θεσμός εθελοντικός, "ελεύθερος", και ακόμη εξαιρετικά ανθεκτικός, παρά τα παραπάνω, αποτελεί πηγή δυστυχίας;

Ήταν άραγε "καλός" ο παλιός καλός καιρός όταν οι άνθρωποι δεν παντρεύονταν από έρωτα αλλά από κοινωνικό χρέος και έμεναν παντρεμένοι "υποφέροντας σιωπηλά";