Η πρωτοφανής σε διάρκεια ρ ω σο-ουκρανική κρίση Φυσικού Αερίου (ΦΑ) του Ιανουαρίου 2009 αποτέλεσε γεγονός τομή στη μετασοβιετική ιστορία των Ευρω-Ρωσικών ενεργειακών σχέσεων, όχι τόσο διότι υπογράμμισε την έλλειψη ενός ουσιαστικού μηχανισμού ενδο-ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αλλά κυρίως διότι κατέστησε συνείδηση σε όλους τους ενδο-ευρωπαϊκούς συσχετισμούς ισχύος την αναγκαιότητα μερικής έστω παράκαμψης του ουκρανικού διαδρόμου διαμετακόμισης αερίου, ως της βασικής εξαγωγικής διόδου του ρωσικού φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή αγορά. Το γεγονός αυτό δημιουργεί μια σειρά από προκλήσεις και ευκαιρίες για την ελληνική εξωτερική ενεργειακή πολιτική, καθώς η χώρα μας βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος δύο σχεδίων αγωγών που εξυπηρετούν, τόσο την ανάγκη διαφοροποίησης των πηγών εισαγωγής της Ε.Ε. από τη Ρωσία (ITGI), όσο και την ανάγκη διαμετακομιστικής παράκαμψης του ουκρανικού διαδρόμου (South Stream). Αν και αυτοί οι δύο στόχοι είναι μεταξύ τους συμπληρωματικοί, η κρίση του Ιανουαρίου 2009 και η επικέντρωση των επιπτώσεων της στις χώρες της Ανατολικής, Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης, έχει δώσει μια νέα ώθηση στη δυναμική υλοποίησης του σχεδίου Nabucco. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]