`Σωτήρης Κακίσης: Ποιοι από τους κωμικούς είναι κιτς, και ποιοι δεν είναι; Ο Βέγγος είναι κιτς, ο Χάρρυ Κλυν είναι κιτς; Ποιος είναι και ποιος δεν είναι;
Χρήστος Βακαλόπονλος: Όλοι έχουν σχέση με το κιτς. Απλώς, εγώ, αυτό που έλεγα για τον Βέγγο είναι ότι ο Βέγγος είναι σαν ένας μαγνήτης, ο οποίος, στο πέρασμα του, καθώς τρέχει ας πούμε, μαζεύει, κολλάνε πάνα) του διάφορα πράγματα. Διάφορα αντικείμενα, διάφορα ρούχα, κλουβιά από πουλιά, φωνογράφοι... Όλο το κιτς που έχουν οι άλλοι, ο Βέγγος το μαζεύει, το δουλεύει, το διαλύει, το πετάει μετά, και φεύγει ελεύθερος. Γι` αυτό, κατά τη γνώμη μου, ο Βέγγος δεν είναι κιτς. Μπλέκεται μες στο κιτς των άλλων, αλλά σαν σίφουνας.
Σ.Κ.: Το εξοντώνει. Το νικάει.
Χ.Β.: Το νικάει. Αντίθετα, οι άλλοι νομίζω ότι μένουν προσκολλημένοι στο κιτς. Μπαίνουνε μέσα σε μία κατάσταση κιτς, την υιοθετούν, π.χ. μες στη νεοελληνική πραγματικότητα, και απλώς κάνουν τις επιλογές μέσα σ` αυτή την πραγματικότητα. Διαλέγουν το ένα αντί για το άλλο. Ο Βέγγος τα περνάει όλα και επιδιώκει να μείνει μόνος του και καθαρός. Η ταχύτητα, σαν ουσιαστικός παράγοντας, όχι σαν τεχνική, τον εξασφαλίζει. Να ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο: να περνάει από τα πράγματα, χωρίς να υιοθετεί τίποτα, μπας και σώσει τον εαυτό του`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]