Η «συμβατική σοφία» ασκεί πάντα μια πνευματική τυραννία στις κοινωνίες. Ιδιαίτερα σε μεταβατικές εποχές. Όταν ο κόσμος αλλάζει και οι άνθρωποι προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν, πέρα από τα παρωχημένα θεωρητικά σχήματα και τα ασφυκτικά ιδεολογικά στεγανά του παρελθόντος. Σε τέτοιες περιστάσεις το «κέλυφος» της συμβατικής σοφίας πρέπει να σπάσει - για να ξεπεταχτούν και να ριζώσουν σύγχρονες ιδέες. Στην Ελλάδα η «συμβατική σοφία» της Εξωτερικής μας πολιτικής δίνει έναν πεισματικό και απεγνωσμένο αγώνα «οπισθοφυλακών»: να πείσει την κοινή γνώμη για την «ορθότητα» μιας πολιτικής που έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]