«Ήτανε Φεβρουάριος του 1917. Οι Μεγάλοι Δούκες και τα ζωηρά μέλη της Δούμας σχολίαζαν τα γεγονότα μέσα στ` αρχοντικά τους νυχθημερόν. Μιλούσανε πια στα φανερά για την εκθρόνιση του Τσάρου Νικολάου Β`, που ήθελε σώνει και καλά να κλείσει ειρήνη με τους Γερμανούς. Σκόπευαν μάλιστα ν` ανακηρύξουν κάποιον άλλο Ρομανόφ, για να συνεχίσει τον πόλεμο. Του κάκου η Τσαρίνα κι η κόρη της γράφανε γράμματα γεμάτα αγωνία στον Τσάρο να επιστρέψει απ` το μέτωπο. Εκείνος τους απαντούσε πως είχε εμπιστοσύνη στο στρατό του. Ο στρατός όμως δεν είχε πια την πειθαρχία του παλιού καιρού. Οι στρατιώτες λιποτακτούσαν ομαδικά κι επιστρέφανε στα χωριά τους, παρόλο που τους τουφέκιζαν τα τοπικά στρατοδικεία. Σ` όλα τα μέρη κραύγαζαν για τα δεινά που είχε φέρει ο πόλεμος».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]