Τα παλιά τα χρόνια, τότε που η Γαλλία είχε ακόμα βασιλιάδες και μαρκήσιους και βαρόνους κι αριστοκράτες στραφταλιστούς, ζούσε στο Παρίσι. . . ένας νεαρός δικηγόρος, που είχε πάθος με το θέατρο. Τρελαινότανε ο Μολιέρος για τους θεατρίνους και τις θεατρίνες κι όλο ιστορίες έπλεκε με το μυαλό του για να τις παίζουν στη σκηνή. Κι επειδή ήτανε άνθρωπος ξύπνιος κι αστείος οι πιο πολλές του ιστορίες έκαναν τον κόσμο να γελάει μέχρι δακρύων. Και τότε και τώρα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]