«Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης. Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση. (. . .) Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης (. . .) όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική. Α, βλέπω ότι κατόρθωσα μόνο να μεγαλώσω τη δυσφορία σας. Φυσικά, το καταλαβαίνω· είναι απαίσιο να βλέπεις κάποιον να χαίρεται με τη δυστυχία που βρήκε την πατρίδα σου. Όμως, ασφαλώς, δεν σας είναι εντελώς άγνωστο ένα τέτοιο συναίσθημα. Δεν απολαμβάνετε τα βίντεο κλιπ, τα τόσο συνηθισμένα στις μέρες μας, που δείχνουν αμερικανικά πυρά να καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις των εχθρών σας; Μα βρίσκεστε σε πόλεμο, λέτε; Ναι, σωστά. Εγώ δεν βρισκόμουν σε πόλεμο με την Αμερική. Κάθε άλλο: ήμουν γέννημα ενός αμερικανικού πανεπιστημίου· κέρδιζα καλό μισθό στην Αμερική· ήμουν τσιμπημένος με μια Αμερικανίδα. Γιατί λοιπόν ένα κομμάτι του εαυτού μου επιθυμούσε να δει τη χώρα να υφίσταται πλήγμα; Τότε ακόμα δεν ήξερα την απάντηση». Σε κάποιο καφέ της Λαχώρης ένας νεαρός Πακιστανός πιάνει κουβέντα σε έναν σιωπηλό και ανήσυχο Αμερικανό. . . Όσο περνάει η ώρα, τα λόγια του ευγενικού Πακιστανού κρύβουν αιχμές όλο και πιο επικίνδυνες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]