Το βιβλίο αυτό ανήκει στους ελάχιστους. Ίσως να μη ζει πια κανένας απ` αυτούς. Μπορεί να είναι εκείνοι που κατανοούν τον Ζαρατούστρα μου: πως θα ήταν δυνατόν να με μπερδέψουν με εκείνους για τους οποίους φυτρώνουν αφτιά που τους ακούνε σήμερα; - Εμένα μου ανήκει το μεθαύριο. Μερικοί γεννιούνται μετά θάνατον.
Τους όρους κάτω από τους οποίους με καταλαβαίνουν και με καταλαβαίνουν αναγκαστικά - τους γνωρίζω πολύ καλά. Πρέπει να είναι κανείς έντιμος μέχρι σκληρότητας στα πνευματικά πράγματα, προκειμένου να αντέξει τη σοβαρότητά μου, το πάθος μου. Πρέπει να είναι κανείς ασκημένος να ζει στα βουνά - να βλέπει κάτω του την αξιοθρήνητη, εφήμερη πολυλογία της πολιτικής και της φιλαυτίας των λαών. Πρέπει να έχει γίνει κανείς αδιάφορος, πρέπει να μη ρωτά αν η αλήθεια ωφελεί, αν αποβαίνει μοιραία... Μια προτίμηση του δυνατού ανθρώπου για ερωτήματα τα οποία κανένας δεν έχει σήμερα το θάρρος να θέσει· το θάρρος για το απαγορευμένο· ο προορισμός για τον λαβύρινθο. Μια εμπειρία που βγαίνει από επτά μοναξιές. Καινούρια αφτιά για καινούρια μουσική. Καινούρια μάτια για το απώτατο. Μια καινούρια συνείδηση για αλήθειες που έμειναν άλαλες μέχρι τώρα. Και, η θέληση για οικονομία μεγάλου στιλ: να κρατήσουμε ενωμένα μαζί τη ρώμη του, τον ενθουσιασμό του... Τον σεβασμό προς τον εαυτό του· την αγάπη για τον εαυτό του· τη μη εξαρτώμενη από όρους ελευθερία απέναντι στον εαυτό του...
Εντάξει! Μόνον αυτοί είναι αναγνώστες μου, σωστοί αναγνώστες μου, προκαθορισμένοι για αναγνώστες μου: τι σημασία έχουν οι υπόλοιποι; - Οι υπόλοιποι είναι απλώς η ανθρωπότητα. - Πρέπει να υπερέχει κανείς της ανθρωπότητας μέσω της ρώμης, μέσω του ύφους της ψυχής - μέσω της περιφρόνησης...

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]