Η ΑΔΕΛΦΗ. Να ο αδελφός που κατεβαίνει αιώνια! Με άπειρη προσοχή τον κατεβάζουν με σκοινιά
έτρεξε η αδελφή του. Ταπεινά έτρεξε στα τέσσερα με τα χέρια λυγισμένα σαν φτέρνες. Ήταν νέα γυναίκα ως τριάντα χρονών. Ωραία και πανύψηλη με στρογγυλό πρόσωπο και πολύ μακρυά άκρα. Τα μάτια της στρογγυλά κι είχε ένα στόμα μικρό αλλά παχύ. Όπως εκείνη η γυναίκα του Μιχαήλ Αγγέλου. Την έλεγαν η Φλόρα. Έτρεξε να τον πάρει. Κλίνει το κεφάλι και ραγίζει απότομα. Ξαφνικά κυριεύτηκε από τον τρόμο μιας εντολής. Από εκείνες τις εντολές που αναβλύζουν κι όταν τις δέχεσαι είναι σα να τις θυμάσαι και ξαφνικά ανατινάζεται η μνήμη τρομαγμένη. Ότι αυτή θα εκφραστεί τον αδελφό της όσο είναι ο καιρός. Μ` ένα κούφιο πλάνταγμα καρδιάς αλλά μια ανακούφιση σαν ελευθέρωση των σπλάχνων και την καθυστερεί σαν θαλπωρή. Σηκώνει πολύ αργά το δακρυσμένο της κεφάλι. Απόμεινε στο μέρος εκείνο και συνεπαρμένη σα να καταδικάζεται. Τα μεγάλα μάτια της έλαμναν μέσα στις βαθειές κόγχες. Τα γυαλιστερά της δάκρυα αναδεύτηκαν απότομα κι ανακινήθηκαν από ένα άγριο φύσημα βλεμμάτων. Άστραψαν σαν ψάρια. [...]