Οι ποιητικές εικόνες του Παπαδίτσα περικλείουν το σύμπαν, γιατί, ως θάλεγε ό Ηράκλειτος ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν, αλλά σημαίνουν. `Στο κάθε βήμα μια έκρηξη ελαιώνα έσπαγε δε διαμαντικά το μάτι`. Αν κινήσουμε με τη δύναμη της φαντασίας μας αυτές τις ποιητικές εικόνες, που ή κάθε μία σημαίνει κι ένα πολυδιάστατο ερώτημα, μας αποκαλύπτεται ένα έγχρωμο, οργιαστικό σύμπαν, μια πηγή κρυφή πού υποδηλώνεται από τον ήχο της, ένα βουνό, όπου μέσα του ενυπάρχουν ή `κίνηση` κι ό `πετρωμένος αιώνας`, και πάνω απ` όλα ή θαυμάσια ταύτιση του ανθρώπου με τα νησιά, τις πέτρες, τον αέρα και τα δέντρα. Η ποίησή του είναι συμπαντική, ακριβώς γιατί το υποκείμενο σπάει στα όρια του αυτισμού του και διαχέεται σε όλο τον ενόργανο και ανόργανο κόσμο, σε όλα τα αστρικά και τα γήινα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]