Κάποτε, τα βουνά ήταν «δοχεία» ανθρώπινης ζωής· εστίες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Ήταν χώροι ασφαλούς διαμονής. Τα πιο απρόσιτα λειτουργούσαν ως κρησφύγετα και προπύργια για την αντιμετώπιση των εκάστοτε επιτιθέμενων. Σήμερα, η διάσωση και η ανάδειξη του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου των ελληνικών βουνών επιβάλλονται. Η περιδιάβαση στις πλαγιές τους - παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν - έχει καταστεί αδήριτη ανάγκη για πολλούς κατοίκους των πόλεων. Αποτελούν μια οδό διαφυγής από τη μονότονη αστική καθημερινότητα. Ο συγγραφέας, βαδίζει στα ελληνικά βουνά, ενώνεται με το φυσικό στοιχείο, παρατηρεί τον ορεινό πολιτισμικό πλούτο, βιώνει την κάθε στιγμή και μεταφέρει τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]