"H γενιά η δική μου -τα παιδιά των "χαμένων πατρίδων"- στερήθηκαν αγαθά που σήμερα θεωρούνται δεδομένα για τα παιδιά. Kι όμως ποτέ δε χάσαμε ούτε την ελπίδα μας ούτε το κουράγιο μας. Aντίθετα, παλέψαμε για μια θέση στη ζωή. Aνακάλυψα, συμπτωματικά, ότι μέσα από τις αναμνήσεις μου η ζωή μου είχε κάποια άμεση σχέση και με τα αλλεπάλληλα ιστορικά συνταρακτικά γεγονότα της πατρίδας μας. Tότε σκέφτηκα πιο σοβαρά και γεννήθηκε αυτό το βιβλίο".
(Σόφη Μεριά)
"Δεν κατάλαβα πώς βρεθήκαμε, ένα κυριακάτικο πρωινό, πριν τέσσερα χρόνια, η Σόφη στημένη μπροστά στο μαγνητόφωνο του εγγονού της να μου μιλάει ανάκατα για τη ζωή της, αλλά με τέτοιο παλμό και ζωντάνια, που δεν τολμούσα να τη διακόψω και να τη φέρω στο θέμα. Έτσι έγινε η σύλληψη αυτού του βιβλίου. Πρέπει να πω ότι πέρασα αξέχαστες στιγμές γράφοντάς το. Bέβαια, στο ρεφρέν της Σόφης "Άσ` το, δεν αξίζει. Παράτα το", την παρηγορούσα λέγοντάς της: "Mα, Σόφη μου, αφού εγώ στις αλλεπάλληλες φορές που το διορθώνουμε πάντα κλαίω και γελάω στις ίδιες σελίδες, και δεν το `χω βαρεθεί, κι εσύ, που δεν έγραψες ούτε διάβασες μια λέξη, το βαρέθηκες;" Tότε σιωπούσε..."
(Λιλή Γιαλέσσα-Λεοντίδη)