Η Αννούλα γεννήθηκε το 1930. Ζει με τους γονείς και τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της στη Δεξαμενή, μια συνοικία στο κέντρο της Αθήνας. Στο σπίτι τους δεν έχουν τηλέφωνο, ραδιόφωνο, ηλεκτρικό ψυγείο, τηλεόραση. . . Μαγειρεύουν με φωταέριο, βάζουν τα τρόφιμά τους στο «φανάρι», που κρέμεται σαν κλουβί από το ταβάνι της κουζίνας, κι η μαμά πλένει τα ρούχα στη σκάφη. Όχι και πολύ άνετη ζωή, θα μου πείτε. Όμως η γειτονιά είναι ήσυχη. Μονοκατοικίες με κήπους και το πολύ τριώροφα σπίτια. Η Αννούλα γνωρίζει σχεδόν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζει μαζί τους άφοβα στο δρόμο, γιατί δεν περνούν αυτοκίνητα. Ο ουρανός της Αθήνας είναι καθαρός - ούτε νέφος ούτε θόρυβοι. Μια άλλη εποχή. Καλύτερη ή χειρότερη; Εγώ δεν μπορώ ν` αποφασίσω. Περιμένω ν` ακούσω τη δική σας γνώμη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]