[...] Πρόκειται [...] μάλλον για μια στάση, μια παύση, μια αναδρομική ματιά, για μια προσπάθεια ανασκόπησης. Καθότι το παράξενο με την αλλαγή δεν είναι το ότι έχει γίνει, αλλά το ότι δεν την αντιληφθήκαμε. Επιβλήθηκε τόσο «φυσιολογικά», που σήμερα έχουμε ανάγκη από τα ίχνη του παρελθόντος, πράγματα που χθες ήταν ολοφάνερα και έχουν γίνει λίγο πολύ παρωχημένα, για να παραδεχτούμε την πραγματικότητά της και να μετρήσουμε την έκτασή της. Μέσα σε είκοσι χρόνια το μετρό μεταμορφώθηκε με το ρυθμό που μεταμορφώθηκε το Παρίσι και ο κόσμος. Ποιοι είναι, για την ακρίβεια, οι σύγχρονοί μου; Ή, μάλλον, τίνος μπορώ να πω ότι είμαι σύγχρονος; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, καλώ τους αναγνώστες μου να πάρουν όπως κι εγώ το μετρό, να χαθούν μέσα στο ανώνυμο πλήθος όλων αυτών με τους οποίους συγχρωτίζομαι κάθε μέρα. Μπορεί να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο χωρίς να το πάρουμε είδηση

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]