"Η πιο μακρινή ανάμνηση που έχω από τη ζωή μου είναι εκείνη ενός μεγάλου και ψηλοτάβανου δωματίου. Ήταν απόγευμα· σ` εκείνο το σκοτεινό και θλιβερό δωμάτιο ήταν αναμμένες τρεις λάμπες πετρελαίου, καλυμμένες με αμπαζούρ. Θυμάμαι τη μητέρα μου καθισμένη σε μια πολυθρόνα. Κάπου εκεί κοντά καθόταν και η αδελφή μου, που πέθανε λίγο αργότερα· ένα κοριτσάκι 6-7 ετών, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερό μου. Κρατούσα στο χέρι μου δυο μικρά δισκάκια από επιχρυσωμένο μέταλλο, με μια τρύπα στη μέση, που είχαν πέσει από το ανατολίτικο μαντίλι που φορούσε η μητέρα μου στου κεφάλι της. Καθώς περιεργαζόμουν τους δύο μικροσκοπικούς δίσκους, νομίζω πως μου ήρθαν στο μυαλό τύμπανα, κύμβαλο, κάτι που παράγει ήχο, παιχνίδι και μουσικό όργανο ταυτόχρονα. Τι χαρά που είχα να τους κρατάω με τα μικρά, άπειρα δάχτυλά μου, σαν τα δάχτυλα των πριμιτίφ ζωγράφων!"