Και για να το πούμε πιο απλά: οι κανονικοί Γεροντάδες δεν παρουσιάζουν τις αρετές τους για να τις μιμηθούν οι μαθητές τους, αλλά παρουσιάζουν την αθλιότητά τους, για να τους διδάξουν την μετάνοια. Κι αυτό είναι επόμενο στη ζωή ενός φυσιολογικού κι απλοποιημένου μοναχού που δεν πιστεύει ποτέ του ότι έχει πάνω του καμμιά αρετή· πολύ δε περισσότερο, εάν ο μοναχός έχει αρχίσει να `χει πρόσβαση στον πνευματικό χώρο. Το μοντέλο του ενάρετου και χαρισματικού Γέροντα είναι προϊόν της εποχής μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]