Μεταστρουκτουραλιστές και νεοπραγματιστές, Γάλλοι και Αμερικάνοι, οι επίγονοι του Wittgenstein, επικαλούνται στα τέλη του αιώνα τον Νίτσε για να νομιμοποιήσουν το πολεμικό σχετικισμό τους εγχείρημα. Μια ερμηνευτική ιστορία επίκαιρη μέχρι σχεδόν χθες, μεστή από σημασίες για την κατανόηση τούτης της σκοτεινής μετάβασης του αιώνα. Ο συγγραφέας των έξι δοκιμίων αυτού του τόμου γράφει: «Η ιστορία αυτή μας ενδιαφέρει σε όποιον βαθμό διαβάζουμε μέσα της τα διακυβεύματα της δικής μας εποχής. Να ερμηνεύσουμε τις ερμηνείες - τι, αλήθεια, θα έμοιαζε πιο ορθόδοξα νιτσεϊκό πρόγραμμα; Να αναμετρηθούμε με τις σύγχρονες ερμηνείες του Νίτσε, σημαίνει να αναμετρηθούμε με την πυκνή αδιαφάνεια του ορίζοντα στον οποίο ακόμα ζούμε, στην αγωνιώδη αυτή μετάβαση του αιώνα. Ελευθερώνοντας το αινιγματικό νόημα τους ελευθερώνουμε μια πολύτιμη δυνατότητα να δούμε αλλιώς, με καθαρότερο μάτι - πιστεύουμε - , αυτό που ξετυλίγεται ολόγυρα και μπροστά μας. Στα όρια μιας τέτοιας προσπάθειας τολμάει κανείς να ελπίσει κάτι ακόμη πιο απαιτητικό - και πιο ριψοκίνδυνο: να ελευθερώσει τον ίδιο τον Νίτσε από το μαρτύριο της αιώνιας επιστροφής του, να τον αφήσει να βυθιστεί επιτέλους λυτρωμένος στον ιδιατάρακτο ύπνο που δικαιούνται, ενόσω άλλοι καλούνται να αναλάβουν, όπως αρμόζει, το πηδάλιο της σκέψης στην τρικυμία που έπεσε κλήρος της δικής τους ζωής».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]