ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟY ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ στην οικογένεια ακολουθούν χρονολογική σειρά. Ίσως κάποια να έχουν χαθεί όλα αυτά τα χρόνια. Θα παρατηρήσετε ότι την τελευταία περίοδο της ζωής του δεν υπάρχει αλληλογραφία. Ο λόγος είναι ότι για να μας κάνει το χατίρι ταξίδευε στη Μεσόγειο κι έτσι κάθε βδομάδα ήταν μαζί μας. Πάντα ο αποχωρισμός μαζί του ήταν ιδιαίτερα δύσκολος, επώδυνος· `ο χωρισμός ματώνει, δε σκοτώνει` γράφει ο ίδιος. Θυμάμαι πώς περιμέναμε τον ταχυδρόμο και τη βαθιά απογοήτευση όταν δεν έφερνε γράμμα. Τα μακρινά του ταξίδια για μένα είχαν γίνει εφιάλτης. Ένας εφιάλτης πού έκρυβε και την προσμονή και τη χαρά για την επιστροφή του. Αναφέρει πολλές φορές στα γράμματα τα δώρα που μου αγόραζε. Σημασία δεν είχε τόσο το ίδιο το αντικείμενο όσο ή ιστορία πού θα το ακολουθούσε. Η περιγραφή της πολιτείας, του δρόμου, του μαγαζιού, του ανθρώπου πού το πουλούσε. Έτσι με ταξίδευε μαζί του. Μου `λεγε ότι κάθε χώρα έχει το δικό της χρώμα και τη δική της μυρωδιά. Η Κίνα γκρι και κίτρινο και μυρίζει σκόρδο και τηγανητά λαχανικά. Η Αγγλία σαπούνι Pears και μπισκότα Huntley & Palmer. Του έλειπαν τα ταξίδια με τα φορτηγά και έλεγε ότι κατάντησε σαν το ποίημα του Μπάρα ` Η Κλεοπάτρα, η Σεμίραμις κι η Θεοδώρα `. Κάτι όμως ακόμα που τον βαστούσε στα κοντινά ταξίδια ήταν κι ο ιδιαίτερος δεσμός που είχε με τον γιο μου Φίλιππο. Περνούσαν μαζί ατελείωτες ώρες με παράξενες διηγήσεις. Δεν είμαι σίγουρη αν εγώ ήθελα να δημοσιευτούν αυτά τα γράμματα, ίσως γιατί τα θεωρώ κάτι πολύ δικό μου που είναι δύσκολο να το μοιραστώ. Η μάνα μου κι ο Φίλιππος είχαν σκεφτεί - γιατί πολλά απ` αυτά τα κείμενα είναι σημαντικά - ότι θα έπρεπε να γίνουν γνωστά στους αναγνώστες του. τα γράμματα δείχνουν το χαρακτήρα του. Οι άνθρωποι που τον αγαπούν σαν συγγραφέα θα τον γνωρίσουν και στην ιδιωτική του ζωή. Ο Φίλιππος κι εγώ χρωστάμε σ` αυτόν και στη μάνα μου τα τόσο ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που μας έδωσαν ζώντας μαζί τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]