Ο Νίκος Εγγονόπουλος δεν έχει ανάγκη από τα επετειακά αφιερώματα στην εκατονταετία του, ούτε και από τις όψιμες εκδηλώσεις του κρατικού ενδιαφέροντος για να δικαιωθεί. Είναι άλλωστε καταξιωμένος προ πολλού στις συνειδήσεις μας σαν ένας απ` αυτούς που κέντησαν τη νεοελληνική ταυτότητα με την οξύτητα του ποιητικού του λόγου και μια ευφάνταστη εικαστική διεισδυτικότητα, με τον απελευθερωμένο του ψυχισμό και τη γενναιότητα της συμπεριφοράς του. Ως ένα σπάνιο, εξαιρετικά πολύτιμο είδος που μας ξαφνιάζει πάντοτε αναζωογονητικά με τη μεικτή αλλά νόμιμη υπόσταση της ανθρωπιάς του - για να θυμηθώ τον μεγάλο εκείνο εθνικό στοχαστή και το γεφύρωμα της ελληνικής ευαισθησίας με την πνευματικότητα της ευρωπαϊκής νόησης.

Οι αγωνίες και οι καημοί, οι πόθοι και οι προσδοκίες που αναδύονται από την κριτική του εκφραστικότητα συνοψίζουν τη διαχρονία ενός καυτού ιστορικού βιώματος, ξεπερνώντας κατά πολύ τις όποιες συμβατικές κατατάξεις του έργου του. Αυτή ακριβώς η υπέρβαση με τις άμεσες επιπτώσεις της στην προσληπτική ευχέρεια του θεατή και του αναγνώστη ταυτόχρονα ερμηνεύει την εκπλήσσουσα μυθοποίηση του Εγγονόπουλου κατά την εγκάρδια υποδοχή του από τις αξιολογικές κλίμακες της αυτοσυνειδησίας μας. Την υπέρβαση ακριβώς αυτή θέλει εξάλλου να αναδείξει και η μεγαλόπνοη έκθεση του Μουσείου Μπενάκη με τη βαρυσήμαντη έκδοση που τη συνοδεύει. Οι απαιτήσεις εντούτοις ενός τόσο φιλόδοξου αλλά και τόσο σύνθετου στόχου δύσκολα θα μπορούσαν να εκπληρωθούν χωρίς την ενθαρρυντική συστράτευση πολλών συντελεστών, προς τους οποίους η ευγνωμοσύνη του Ιδρύματος είναι απέραντη. [...]

(από τον πρόλογο του Άγγελου Δεληβορριά)