[. . .] Τα επιτεύγματά του στη σκηνογραφία συνοψίστηκαν από τον Richard Buckle: `Πιστεύω πως δεν υπήρχε τίποτα που να συγκρίνεται με το Τμήμα Σκηνογραφίας το οποίο άνθησε στη σχολή Slade τις δεκαετίες του `60 και του `70 υπό την εποπτεία του Νίκου Γεωργιάδη`. Τούτη η συμβολή επικεντρώθηκε στην τοποθέτηση του Γεωργιάδη σε ένα ιστορικό πλαίσιο, αντιπαραθέτοντας τη δουλειά του με τα επιτεύγματα άλλων αιώνων και τις απέραντα γόνιμες συνεργασίες του με τον Κέννεθ Μακμίλλαν και τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Η σημασία του ως σκηνογράφου και καλλιτέχνη είναι αυταπόδεικτη. Ήταν επίσης γνωστός για την ιδιαίτερη προσοχή του στις τεχνικές λεπτομέρειες, τους φωτισμούς, τα υφάσματα, και το πώς τα διάφορα υφάσματα έδειχναν πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Η οπτική γωνία που υιοθετήθηκε σε τούτη τη συμβολή παραβλέπει μερικά από αυτά τα στοιχεία. Όταν συζητούσαμε για κάποια ελληνίδα υψίφωνο που είχα ακούσει να τραγουδά τη Violetta Valery στην `Τραβιάτα`, ο Νίκος, που επρόκειτο να φτιάξει τα κοστούμια για μια παραγωγή όπου θα τραγουδούσε τον ίδιο ρόλο, με διέκοψε με μια καθαρά πρακτική ερώτηση: «Θα μπορέσει να φορέσει τα ρούχα μου;»

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]