Τα κείμενα της Marie NDiaye, του David Lescot και του Frederic Sonntag εντάσσονται στο πλαίσιο επανακατάκτησης της λογοτεχνίας από το θέατρο. Τα κείμενά τους είναι ποίηση, αλλά επίσης αίσθηση και κοινωνικός στοχασμός. Και αυτό γιατί τα θέματα που προσεγγίζουν, πέρα από την επιφανειακή απλότητα της μεταχείρισής τους, δεν είναι ποτέ ανώδυνα ή ανάλαφρα.
Τρεις συγγραφείς, τρεις στοχασμοί. Η Ντιάυγ, ο Λεσκό και ο Σοντάγκ αναλογίζοντας τον κόσμο μας, αντικατοπτρίζοντάς τον ο καθένας με τον τρόπο του. Η συνάντησή τους μέσα από την έκδοση της ` Άγρας` αντιστοιχεί στη συνάντηση τριών διαφορετικών φωνών του σύγχρονου θεάτρου που ενώνει η κοινή επιθυμία της αφήγησης του Ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από κάθε άνθρωπο.
Ο εξοστρακισμός του συγγραφέα από τον θεατρικό χώρο αμφισβητείται σήμερα και νέες φωνές υψώνονται υπέρ της επαναφοράς του κειμένου στην καρδιά του θεάματος. Γιατί το θέατρο είναι πάνω απ` όλα λόγος, στοιχείο ανυπέρβλητο. Το θέατρο σήμερα είναι ένα θέατρο λέξεων, ένα θέατρο του λόγου και της επιθυμίας του λόγου. Ο διαχωρισμός από τη λογοτεχνία, και ειδικότερα από την ποίηση, δεν έχει πλέον νόημα, και ο ιατρικός συγγραφέας από δραματουργός ξαναγίνεται συγγραφέας.
Το τέλος της τεταμένης αυτής σχέσης μεταξύ σκηνοθέτη και έργου συμπίπτει με την εμφάνιση μιας νέας γενιάς θεατρικών συγγραφέων. Δίπλα στις μυθικές μορφές της εξαφανισμένης πλέον γενιάς των Koltes, Lagarce, Gabily, τα κείμενα των οποίων αποτέλεσαν υλικό έμπνευσης των μεγάλων σκηνοθετών, συνεχίζοντας τη γαλλική παράδοση του θεάτρου λόγου, το εμβληματικό έργο του Novarina και του Vinaver επέβαλε τους όρους του. Οι συνεχιστές αυτής της εξέλιξης ονομάζονται, μεταξύ άλλων, Ντιάυγ, Λεσκό, Σοντάγκ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]