. . . Η ζωή μας, ναι. Το μέλλον μας, ναι. Θα ζούσα περιμένοντάς σε, θα σ` αγαπούσα και θα σε περίμενα. Περίμενα το τέλος του πολέμου να `ρθει εκείνη η μέρα που θα σε παντρευόμουν μπροστά σ` όλο τον κόσμο. Και θα σε περίμενα τα βράδια. Τώρα δεν υπάρχει μέλλον, δεν περιμένω πια παρά το θάνατό μου και θα πεθάνω μόνη. Άφησέ με λοιπόν. . . Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δεν έχω ανάγκη από παρηγοριές. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]