Το γνώριμο ύφος του «υπαρξιστή» δραματουργού απουσιάζει από τον Νεκρασόφ. Ο ίδιος ο Σαρτρ αναφέρει σε συνέντευξή του ότι έγραψε μια φαρσο-σάτιρα που αναπαράγει τη δομή της κοινωνίας. Έτσι δικαιολογείται και η χρήση των αληθινών ονομάτων, προκειμένου να αποδοθεί η απαραίτητη ρεαλιστική χροιά. Με το έργο αυτό απομυθοποιείται το άσπιλο πρόσωπο μιας συγκεκριμένης μερίδας του Τύπου, των ισχυρών ανθρώπων-εκπροσώπων της κάθε κοινωνίας, αποκαλύπτονται τα μελανά σημεία της πολιτικής πραγματικότητας, όπως επίσης και οι αληθινοί ένοχοι ή οι συνήθεις ύποπτοι αυτού του πλανήτη. Ο Σαρτρ στόχευσε με τον Νεκρασόφ, σε κάτι που δεν απασχόλησε την προηγούμενη μέριμνά του, στην αναγέννηση ή ακόμα και στην ανανέωση του θεάτρου του Αριστοφάνη, έχοντας την ελπίδα ότι θα μπορέσει, κατ` αυτόν τον τρόπο, να απευθυνθεί και να θέλξει ένα ευρύτερο κοινό, εκείνο της λαϊκής μάζας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]