Μήπως τελικά ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αποτελεί άλλοθι για την επιβολή «της νέας τάξης πραγμάτων» που είναι τα σχέδια και οι στόχοι της μόνης Υπερδύναμης των ΗΠΑ και οδηγούμεθα με αυτόν τον τρόπο προς μια νέα Μονοκρατορία με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Μήπως παράλληλα με την καταδίκη κάθε τρομοκρατικής ενέργειας που προέρχεται από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες και την συμπαράστασή μας στα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων θέτουμε τέλος στην ανοχή μας λέγοντας «ως εδώ δεν πάει άλλο» θα πρέπει επίσης να πούμε «ως εδώ» και στην ασκούμενη κρατική βία και τρομοκρατία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, την οποία όλο και πιο έντονα βιώνουμε σε όλο και περισσότερες εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής; Μήπως θα πρέπει να εκφράσουμε την αντίδραση μας και να πούμε επίσης «όχι» στην περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη, «όχι» στον πυρηνικό πόλεμο και τη χρήση των νέων και «έξυπνων» όπλων, «όχι» στον περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών; Μήπως τα θύματα της κρατικής βίας και τρομοκρατίας - χωρίς να επιχειρείται κανένας συμψηφισμός - είναι πολύ περισσότερα απ` ότι είναι τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων και συνεχώς αυξάνονται; Μήπως το σχέδιο και η οργανωμένη προσπάθεια από πλευράς των ισχυρών της Δύσης, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, (ΜΜΕ, πρότυπα, πολιτισμός, θρησκεία, επιστήμη, δημόσιες σχέσεις, πολιτική, όπλα, στρατός, διπλωματία κλπ) ώστε να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε όλοι το ίδιο (μήπως το κινηματογραφικό έργο του Spielberg minority report 2054 και ο έλεγχος των προθέσεων της σκέψης μας δεν αποτελεί φαντασία;) μας οδηγεί προς μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού; Μήπως ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» αναδεικνύει το πρόβλημα της ανυπαρξίας επιτυχούς πολιτικής βούλησης για την επίλυση των πλανητικών προβλημάτων και ανισοτήτων; Μήπως ο ίδιος ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» γεννά και αναπαράγει την ίδια την τρομοκρατία;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]