Μια από τις πιο χαρακτηριστικές νομικές εξελίξεις της εποχής μας είναι η ανάδυση «νέων» νομικών αξιώσεων από τον κορμό των «παλαιών» δικαιωμάτων. Οι «νέες» αυτές νομικές αξιώσεις μετασχηματίζουν το περιεχόμενο και τη λειτουργία των δικαιωμάτων του συνταγματικού καταλόγου. Στο πλαίσιο αυτό, η διάκριση μεταξύ «νέων» και «παλαιών» θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν έχει την κρίσιμη σημασία που συχνά της αποδίδεται, αφού αυτά που εμφανίζονται ως «νέα» δικαιώματα είναι στην ουσία αποτέλεσμα νέων επιχειρηματολογικών στρατηγικών που έχουν ως αφετηρία τα «καταγεγραμμένα» συνταγματικά δικαιώματα. . . Ωστόσο, ασφαλέστερη από την ερμηνευτική θεμελίωση των «νέων» δικαιωμάτων είναι η τυπική συνταγματική κατοχύρωσή τους. Γι’ αυτό και πρέπει να αξιολογηθεί θετικά το νέο μοντέλο «συνταγματικής γραφής» που φαίνεται να υιοθετεί ο αναθεωρητικός συνταγματικός νομοθέτης, το οποίο χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη μεγαλύτερης εννοιολογικής εξειδίκευσης των συνταγματικών αξίων . . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]