Αυτή η μικρή επιλογή έχει στόχο να ξαναθυμίσει ένα μισοξεχασμένο θησαυρό της ελληνικής παράδοσης. Τα νανουρίσματα τραγουδιούνται σιγανά για ν` αποκοιμίσουν το παιδί· γι` αυτό έχουν απαλή μελωδία. Τα ταχταρίσματα έχουν γρήγορο, ζωντανό και χαρούμενο ρυθμό για να χορεύουμε στα γόνατά μας τα μωρά. Και τα δύο είδη ασκούν βαθύτατη επίδραση στην ψυχή του παιδιού, παίζουν ευεργετικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και πλάθουν την κοινωνική, συναισθηματική και πνευματική του ανάπτυξη. Και τα δύο εισάγουν το παιδί στη μητρική γλώσσα και στην επαφή με άλλους ανθρώπους. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Το παιδί όχι. Το πρόβλημα της έλλειψης χρόνου στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας έχει κάνει να ξεχάσουμε βασικές ανάγκες. Η σωματική επαφή του μωρού με τον μεγάλο, τα μάτια που κοιτάζονται και γελάνε, η ατμόσφαιρα της τρυφερότητας, της προστασίας, της χαράς που δημιουργείται, μεταδίνουν τέτοια αγάπη, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση στο παιδί που κανένα ραδιόφωνο, κασέτα ή άλλο μέσο δεν μπορεί να αναπληρώσει· τους λείπει το χάδι, το χαμόγελο, η ζεστασιά, η άμεση επαφή - πράγματα αναντικατάστατα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]