Τα προσωπικά γράμματα, αν έχουν παρά μόνο μία ιδιωτική σημασία, δεν είναι σκόπιμο να εκδίδονται από τον ίδιο τον συγγραφέα. Όμως στην περίπτωση των γραμμάτων μου απ’ το Λονδίνο προς τον Γιώργο Σεφέρη - ας μου συγχωρεθεί μια κάποια φιλαρέσκεια - ήταν η επιθυμία μου να γνωρίσει το ελληνικό κοινό μια άγνωστη πτυχή του αγώνα μας για τη διεθνή αναγνώριση. Έχουν πια σήμερα πιστεύω μιαν ιστορική σημασία. Αφορούν μία «ηρωική έξοδο» των ελληνικών γραμμάτων και ιδιαίτερα της νέας ελληνικής ποίησης απ’ το γκέτο των ακαδημαϊκών μελετών και του φολκλόρ όπου βρίσκονταν έως το 1944... Τα γράμματα μου περιγράφουν βήμα προς βήμα σαν ένα ημερολόγιο τις κινήσεις, δικές μου και άλλων, και τα διαβούλια στα παρασκήνια με τους σημαντικότερους ποιητές και κριτικούς, τα περιοδικά και τις προσωπικότητες του Λονδίνου εκείνης της εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]