`Η αποπλάνηση λειτουργεί παντού, έχει πολλές μορφές και ονόματα, δεν μπορούμε να την περιορίσουμε στο φαινόμενο της ερωτικής έλξης ανάμεσα σε δύο υπάρξεις, αλλά πρέπει να της δώσουμε μια σημασία πολύ πλατιά, που να περιλαμβάνει κάθε αναζήτηση την οποία παρακινεί ο Έρως: από εκείνη του επιστήμονα στο εργαστήριό του, ως τις εξερευνήσεις των ταξιδευτών προς νέους στόχους, το διαρκές ταξίδι προσκυνήματος των μοναχών, τους ερωτικούς θρήνους των παλιών τροβαδούρων. Όπου υπάρχει Έρως, υπάρχει αποπλάνηση. Αλλά, όπως θυμούνται οι παλιοί, η αποπλάνηση δεν είναι μια αρμονική έλξη του όμοιου προ το όμοιο, μια κίνηση πλησιάσματος την οποία επιστρέφει το όνειρο μιας τέλειας ένωσης, που ηρεμεί τις καρδιές και τις ωθεί μακάρια τη μία προς την άλλη. Η αποπλάνηση είναι δόλια, πανούργα, επικίνδυνη, ανοίγει πληγές, διαταράσσει τις ισορροπίες, ρίχνει την ψυχή στη άβυσσο. Καλύτερα να μη σας αγγίξει, βεβαιώνουν οι Έλληνες τραγικοί, γιατί δεν θα σας αφήσει ανέπαφο, αντίθετα, αφήνει ερείπια, φέρνει καταστροφή και απώλειες». Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη να κατανοήσουμε καλύτερα τους πιο μυστικούς μηχανισμούς που «ελέγχουν αυτή την αδιόρατη και ανεξιχνίαστη δύναμη που έλκει τα όντα το ένα προς το άλλο». Ο Άλντο Καροτενούτο οδηγείται διαμέσου των πολυάριθμων μυστηρίων της αποπλάνησης, διαταράσσοντας αναπόφευκτα τις συνήθεις διαδρομές.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]