(. . .) Η κύρια λειτουργία του πλατωνικού μύθου, όπως ήδη έχει επισημανθεί, είναι να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη φιλοσοφική έρευνα του Πλάτωνα, εκεί όπου η συλλογική διαδικασία ή η επιστημονική έρευνα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της και δεν μπορεί να προχωρήσει, αφού η αλήθεια δεν αφήνεται τόσο εύκολα να κλειστεί στη γλώσσα του ορθολογικού συλλογισμού. Είναι οι απροσπέλαστες στη λογική περιοχές του επιστητού ή τουλάχιστον αυτές που με τα όργανα που διέθεταν την εποχή εκείνη δεν ήταν δυνατό να ερευνηθούν· πρόκειται προπάντων για, χρονικά, την αρχή του κόσμου, τη δημιουργία του ανθρώπου και την «πρώτη κατάσταση» του, όπως και για τη μετά θάνατο ζωή ( ή την ανυπαρξία τέτοιας ζωής) (. . .) Αν τελικά η παρούσα των μύθων ( ή εικόνων ) στο αυστηρά φιλοσοφικό έργο του Πλάτωνα αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν είναι παράταιρη κι ενοχλητική, αλλά εποικοδομητική και αρμονικά δεμένη με το διάλογο στον οποίο εντοπίζεται, αυτό οφείλεται στη συγγραφική του ιδιοφυΐα, που εφάρμοσε την καταλληλότερη μεθόδευση για την αρμονική και υπηρετική του φιλοσοφικού του λόγου συμπερίληψη (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]